سقوط یا روند تسلیم‌دهی؟

از حدود دو ماه به این‌سو واگذاری ولسوالی‌ها شروع شده است. اکنون بر اساس گزارش رسانه‌ها از 364 ولسوالی افغانستان حدود 200 ولسوالی در تصرف طالبان در آمده است.

این در حالی است که از روز جمعه هفته گذشته تا دیروز (در 4 روز) مرکز شش ولایت نیز در کنترول طالبان در آمد.

بر اساس گزارش‌ها، زرنج و سمنگان بدون درگیری به طالبان واگذار شده است. آن زمانی که ولسوالی‌ها پی در پی به طالبان واگذار می‌شد، حکومتی‌ها می‌گفتند که عقب‌نشینی تاکتیکی است و به زودی طالبان را با تلفات سنگین به عقب می‌زنند.

این عقب‌نشینی‌های تاکتیکی نه تنها طالبان را به عقب نبرد، بلکه اکنون عملاً 6 ولایت را نیز به طالبان داده است. با توجه به آنچه پیش آمده؛ هر کسی اگر یک جو مغز هم در کله‌اش داشته باشد، می‌داند که این پیشرفت سریع طالبان در برابر 300 هزار نیروی نظامیِ تا دندان مسلح از ناممکنات است.

این سرعت پیشرفت طالبان را بدون اینکه معامله‌ای در کار باشد، عقل باور نمی‌کند. چطور ممکن است اردو، پولیس و امنیتی‌های که سال‌ها تعلیم نظامی دید‌ه‌اند و از همه‌ی امکانات نظامی برخوردارند، در سه ماه در برابر یک گروه پابرهنه به زانو درآیند؟

عقل این روند جاری را - که هر روز طالبان پیشروی می‌کنند و حتی ولایات بدون کم‌ترین درگیری واگذاری می‌شوند – نمی‌تواند بپذیرد، الّا اینکه بگویم این روند یک روند تسلیمی است و بس.

خیزش‌های مردمی سلاح و مهات ندارند، آن گاه ولایات واگذاری می‌شوند و تمام تسلیحات یک قومندانی را طالبان با خود می‌برند.

مردمی که برای مخالفت با تعیین یک والی چندین روز با سلاح‌های‌شان به خیابان‌ها ریختند اکنون خانه‌های‌شان را به طالبان رها کرده‌اند.

مردمی که چند شب پیش در سمنگان فریاد تکبیرشان برای حمایت از نیروهای امنیتی گوش فلک را کر می‌کرد؛ دیروز حکومتی‌ها بدون هیچ مقاومتی ایبک را به طالبان واگذار کردند.

باز هم می‌پرسم چگونه عقل بپذیرد که رئیس حکومت اعلان جنگی داده است؟ در حالی هر روز طالبان مراکز ولایات کلیدی را یکی پی دیگر تصرف می‌کنند.

این چنین جنگی را کسی نمی‌تواند در تاریخ سراغ کند که یک نیروی 300 هزار نفری تا دندان مسلح در برابر چند پابرهنه زمین‌گیر شود، الّا اینکه بپذیریم رهبران این 300 هزار نیرو سفله و بی اراده‌اند یا این که چند آدم بی‌تدبیر خودشیفته و فاسد زمام امور را در دست گرفته‌اند.